Ουρανός.

Ο ουρανός έχει γεμίσει λαμπάκια.

Σκέψις.

Καθόμουν στο γραφείο. Δεν έκανα κάτι. Ξαφνικά, μια σκέψις πέρασε από το μυαλό μου. Δεν αντέδρασα. Συνέχισα να κοιτώ τα λαμπάκια.

Τρόμος.

Σε περίπτωση διακοπής ρεύματος, πως ανάβουν τα λαμπάκια;

Έξω.

Κοιτώ έξω από το παράθυρο.

Λαμπάκια. Πολλά λαμπάκια. Τι όμορφα που είναι.

Άκαρπαι.

Οι προσπάθειες να μεταπείσω την κυρία που καθαρίζει, μαγειρεύει και κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού, ώστε να βρει κάποιον άνθρωπο ικανό να τοποθετήσει λαμπάκια εις το ταβάνι του υπνοδωματίου.

Ξύπνιος.

Ακόμη να βάλουμε τα λαμπάκια εις την οροφή. Γι’ αυτό δε μπορώ να κλείσω μάτι.

Ασήμαντο.

Πριν από λίγο ρεύτηκα. Χαζεύοντας τα λαμπάκια εις το γραφείον της οικίας μου.

Μουντή.

Σήμερα η μέρα είναι μουντή. Θα ανάψω τα λαμπάκια από νωρίς στο σπίτι.

Αναρωτήθηκα.

Γιατί όποτε μας έρχεται μια ιδέα δεν ανάβει ένα λαμπάκι πάνω από το κεφάλι μας;

Πάντοτε μου άρεσε αυτό στα παιδικά αναγνώσματα.

Διόρθωση.

Ας τα βάλει κάποιος άλλος, όμως. Εγώ βαριέμαι.

Ταβάνι.

Χθες το βράδυ ξύπνησα απότομα. Είδα το ταβάνι. Και σκέφτηκα.

Ναι, πρέπει να βάλω κι εκεί λαμπάκια.

Αποστολή.

Έστειλα την κυρία που καθαρίζει, μαγειρεύει και κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού να αγοράσει περισσότερα λαμπάκια.

Η άλλη δε μπορεί. Βαριέται στο γραφείο της.

Διακόπτης.

Πατάω το διακόπτη της λάμπας του γραφείου μου. Το φως ανάβει. Και σβήνει. Όπως τα λαμπάκια.

Λαμπάκια.

Αγόρασα πολλά λαμπάκια για το σπίτι.

Τα βλέπω να ανάβουν. Και να σβήνουν.

Θαμπωμένος.

Από τα λαμπάκια.

Χριστούγεννα.

Πρέπει να έρχονται τα Χριστούγεννα. Η πόλις έχει γεμίσει φωτεινά λαμπάκια.

Πόσο πολλά λαμπάκια.

Τι όμορφα.