Όχι.

Όντως βαριέμαι να φτιάξω μια πυραμίδα.

Απασχόληση.

Η σημερινή ασχολία μου στο γραφείο: τοποθετώ αντικείμενα διαφόρων μεγεθών εις την επιφάνεια της εργασιακής μου μονάδος με σκοπόν την διακριτική εξαφάνιση της συναδέλφου που μιλάει συνέχεια στο τηλέφωνο και ακούει ελληνικά τραγούδια από το οπτικό μου πεδίο.

Αν δε βαριέμαι, θα φτιάξω και μια πυραμίδα από αυτά.

Έκλειψη.

Γιατί κάτι τόσο βαρετό τραβά την προσοχή τόσων ανθρώπων;

Το ίδιο θα μπορούσα να πω και για το blog μου, ίσως.

Μέγαρο.

Η αγαπητή φίλη Βερονίκη τηλεφώνησε για να μου διαμαρτυρηθεί σχετικώς με χθεσινοβραδινό εορτασμόν ελληνικής μουσικής. Της είπα πως δεν καταλαβαίνω γιατί φωνασκεί. Θα την παρέπεμπα στη συνάδελφο που μιλάει συνέχεια στο τηλέφωνο και ακούει ελληνικά τραγούδια, αλλά τη λυπήθηκα. Τη Βερονίκη.

Καταλήξαμε πως το Μέγαρο είναι ένα πολύ αηδιαστικό κτίριο.

Βαριέμαι.

Ξέρετε.

Reminder.

Να μην ξεχάσω να επισκεφθώ το blog της νεαράς architect.

Διαπίστωση.

Με χαρά διαπιστώνω πως εδώ και μέρες δεν πετούν ενοχλητικά αεροπλάνα πάνω από την πόλη.

SOUL.

Πολλοί bloggers ομιλούν για ένα άρθρο που τους αφορά από το περιοδικό SOUL. Υποχρεώθηκα να το διαβάσω δια ενημερωτικούς λόγους.

Δυστυχώς, δε με αναφέρει πουθενά.

Στο πλαίσιο της γραφής, δεν το βρήκα κακόβουλο ή ατυχές. Θα έλεγα πως ήτο ευχάριστο.

Παπάκια.

Μια αγορά για την οποία δεν έχω μετανιώσει καθόλου: τα παπάκια για τη μπανιέρα. Μπορεί να μην κάνουν τίποτε πέραν της επίπλευσης εις το νερό, αλλά είναι τόσο καλή παρέα δια τις ώρες του μπάνιου.

Όταν δε βαριέμαι να κάνω μπάνιο.

Ποδήλατο.

Κάποτε είχα θελήσει να αποκτήσω κι ένα ποδήλατο. Για να κάνω βόλτες εις την πόλη.

Τι ανοησία. Τι τρέλα. Θα με εξουθένωνε!

Μπιλιάρδο.

Έπιασα τον εαυτό μου να επιθυμεί ένα μπιλιάρδο.

Το θεωρώ ιδιαιτέρως βαρετό παιχνίδι. Και δεν το γνωρίζω καν. Θα ήταν όμορφο να υπάρχει ένα εντός της οικίας μου, όμως. Δια να χαζεύω την επιφάνειά του μετά των μπαλών του.

Φακοί.

Παρατηρώ πως οι φακοί των γυαλιών μου είναι ελαφρά σκονισμένοι.

Να θυμηθώ να τους καθαρίσω όταν ευκαιρήσω.

Ρεμβασμός.

Το γνωρίζω πως ακούγεται βαρετό δια εσάς αλλά πέρασα μερικές από τις απογευματινές ώρες ρεμβάζοντας ξάπλα εις την πιο αναπαυτική μου πολυθρόνα.

Η θέα εξακολουθεί να μη με συναρπάζει. Αλλά βρίσκω την ιδέα τη μετακόμισης απαγορευτική. Επίσης, τυγχάνω και ιδιοκτήτης. Επιπλέον βάσανο στην περίπτωσην που πρέπει να βρω αγοραστή.

Όχι, καλά είμαι εδώ.

Διέγερση.

Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερες διεγερτικές εικόνες επισκέπτονται τις σκέψεις μου.

Αυτή τη στιγμή θα κάμω πως τις αγνοώ και θα αποφύγω κάθε είδους τριβή με το ερεθισμένο μόριό μου.

Η αυτοϊκανοποίησις μπορεί να περιμένει.

Μεγαλοπρέπεια.

Μόλις ρεύτηκα. Τρις. Μεγαλοπρεπώς.

Οφείλω το ευεργέτημα αυτό εις την κατάποση ικανοποιητικής ποσότητος κόλας.

Γυμνοί.

Μακάρι να μη φορούσα ρούχα στο γραφείο. Τα βαριέμαι.

Ο προβληματισμός αυτός προέκυψε από το κάτωθι χιουμοριστικόν mail το οποίο έλαβα σήμερα και έκανα forward εις όλους τους συναδέλφους μου:

Top 10 reasons to go to work naked

10. No one will steal your chair after you sit in it.

9. «Bad Hair Day» takes on a whole new meaning.

8. Being nude diverts attention from the fact that you are also drunk.

7. People stop stealing your pens once they see where you keep them.

6. You want to see if it is like the dream.

5. Those creepy guys in marketing won't be looking down your blouse.

4. «I'd love to chip in, but I left my wallet in my pants.»

3. It is an inventive way to finally meet that special person in human resources.

2. You can take advantage of «computer monitor radiation» to work on your tan.

1. Your boss is always yelling, «I want to see your ass in here by 8:00 in the morning.»

Ίσως θα έπρεπε να καθιερώσομε μια ημέραν γυμνικής εμφανίσεως την εβδομάδα στη δουλειά. Θα το προωθήσω.

Φερμουάρ.

Όταν επέστρεψα από το γραφείο εχθές ανακάλυψα πως όλη μέρα καθόμουν με το φερμουάρ του παντελονιού ανοικτό.

Εάν το γνώριζα πιθανότατα να κοκκίνιζα.

Λύπη.

Μετά λύπης ανακάλυψα πως ο κύριος Φώλιος διακόπτει τη λειτουργία του blog του. Αισθάνθηκα σα να χάνω ένα συγγενικό, αγαπημένο μου πρόσωπο.

Να μας επισκέπτεσθε κατά περιόδους, ευγενικέ κύριε Φώλιε. Θα προκαλείτε πάντοτε συγκίνηση κι ένα ευχάριστο μειδίαμα.

Αεροπλάνα.

Σήμερα ξύπνησα βιαίως από έναν ασυνήθιστο θόρυβο. Πετούσαν αεροπλάνα πάνω από το σπίτι μου!

Τηλεφώνησα στην αγαπητή φίλη Βερονίκη μήπως και γνώριζε γιατί συνέβαινε αυτό. Με πληροφόρησε πως είναι 25η Μαρτίου. Της είπα πως δεν θα έπρεπε να τους δίνουν την άδεια να ενοχλούν τον κόσμο πρωινιάτικα σε μέρα αργίας.

Φόρτος.

Η συνάδελφος που μιλάει συνέχεια στο τηλέφωνο και ακούει ελληνικά τραγούδια εδώ και λίγες μέρες ασθενεί. Αποτέλεσμα; Έχω φορτωθεί με δουλειά!

Όταν επιστρέψει, θ’ ανοίξω το συρτάρι με τα καλλυντικά της και θα τη βάλω να τα φάει. Ειδικά αυτά με τα οποία βάφει τα νύχια της και μας στραβώνει όλους εδώ μέσα.

Μαζί με τα μπουκαλάκια τους. Εννοείται.

Ζεν.

Η κυρία που μου καθαρίζει, μαγειρεύει και κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού με απεκάλεσε «ζεν τύπο».

«Είστε μια ψυχολόγα εσείς», της απάντησα.

Κέντρο.

Έσπρωξα την καρέκλα του γραφείου και βρέθηκα σκοπίμως εις το κέντρο του δωματίου. Έκανα μια περιστροφή γύρω από αυτό. Όταν αισθάνθηκα πως με περιτριγυρίζουν σκέψεις υπαρξιακές, επέστρεψα εις τον υπολογιστή για να γράψω αυτό το post.

Σήμερα.

Αισθάνομαι πως είναι μια μέρα όπου δεν έχω να πω πολλά.

Είναι μια μέρα Chopin.

Παράπονο.

Ναι. Το παράπονό μου για τα λιγοστά comments στο «Χθες» με έχει πάρει από κάτω. Με έχει συντρίψει.

Απορία.

Ένα post όπως το «Χθες», το οποίο αποτελεί την κορυφαία συνεισφορά μου ως κείμενο σε αυτό το blog συγκεντρώνει μονάχα 17 σχόλια και κάτι τόσο επιπόλαιο όσο το προηγούμενο φτάνει τα 13 (προτού απαντήσω σε οποιονδήποτε).

Καλώς πιστεύουν πολλοί bloggers πως τα σημαντικότερα posts περνούν απαρατήρητα.

Ησυχία.

Τι καλά. Έχει ησυχία. Δεν τους λείπω. Ευτυχώς, γιατί βαριέμαι τόσο να ανεβάσω καινούρια posts.

Τριακόσια.

Αυτό είναι το τριακοσιοστό μου post.

Απλά υπερήφανος.

Ξύπνημα.

Η κυρία που μου καθαρίζει, μαγειρεύει και κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού μου είπε πως πρέπει να ξυπνήσω.

Προσπαθώ.

Χασμουρητό.

Νομίζω πως πρέπει να ξαπλώσω. Άρχισα να χασμουριέμαι.

Διευκρίνηση.

Τα δύο προηγούμενα posts δεν συνδέονται. Αλήθεια.

Απορία.

Εάν έχετε την ευγενή καλοσύνη, ας με ενημερώσει κάποιος για το αν βρίσκεται ακόμη εν ζωή ο κύριος Δήμου, διότι βαριέμαι να μπω στο blog του.

Σας ευχαριστώ.

Στύσεις.

Τις τελευταίες ημέρες δεν ερεθίζομαι τόσο τακτικά, πράγμα ασυνήθιστο. Μήπως φταίει που δουλεύω; Λένε πως τα επαγγελματικά άγχη και το στρες πλήττουν τις σεξουαλικές ορέξεις του ανθρώπου.

Τηλεφώνημα.

Ο φίλος Σωφρόνιος πήρε να μου πει πως είναι έξω. Δεν ανέφερε τίποτα για απεργία. Μετά το κλείσαμε.

Απεργία.

Πληροφορήθηκα πως αύριο πολλοί άνθρωποι θα απεργούν. Γιατί; Δεν τους αρέσει η εργασία τους;

Διατροφή.

Η κυρία που μου καθαρίζει, μαγειρεύει και κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού σήμερα έφτιαξε παστίτσιο. Ήταν ένα ποίημα γεύσης.

Το ρέψιμο ήταν και πάλι ηχηρό.

Χάδι.

Σήμερα πέρασα μερικές ώρες χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου.

Δε θυμάμαι να έκανα τίποτε άλλο.

Εισερχόμενη.

Χτύπησε το κινητό μου τηλέφωνο. Είδα στην οθόνη να σχηματίζεται το όνομα του φίλου Σωφρόνιου. Το σήκωσα.

Ήθελε να με ευχαριστήσει για χθες. Ευγενικό εκ μέρους του.

Προσπάθησε να δικαιολογηθεί για την κατάσταση μέθης του λέγοντάς μου πως η ταινία που βλέπαμε του θύμισε ένα μικρό bar της Πατησίων στο οποίο η πρώην του απεφάσισε να του ανακοινώσει πως δεν καλύπτει τις ανάγκες της ως σύντροφος.

Από πότε η Πατησίων θυμίζει Ασία;

Ρέψιμο.

Καθώς ολοκλήρωνα το βραδινό μου, ρεύτηκα με έναν απροσδόκητα ηχηρό τρόπο.

Όμορφη αίσθηση.

Χθες.

(Προειδοποιώ τους αγαπητούς αναγνώστες, αυτό το post λαμβάνει μεγάλη έκταση και ίσως φανεί υπερβολικά βαρετό. Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για την αναστάτωση.)

Η ανάγκη να βγω για μια βόλτα γινόταν επιτακτική. Τηλεφώνησα στην αγαπητή φίλη Βερονίκη και της πρότεινα να καλέσει μερικούς κοινούς μας φίλους και να δει εάν θα είναι ελεύθεροι για το απόγευμα διότι εγώ βαριέμαι αφάνταστα τα τηλεφωνήματα και τις οργανώσεις.

Η αγαπητή φίλη Βερονίκη απάντησε θετικά στην έκκλησή μου και πρότεινε να εξέλθουμε από τας οικίας μας για έναν περίπατο για καφέ, γλυκό, ίσως και μια επίσκεψη στον πλησιέστερο κινηματογράφο. Θα βρισκόμασταν πρώτα στο σπίτι της, το οποίο όλοι μπορούσαμε να προσεγγίσουμε δίχως την ανάγκη τροχοφόρου. Όπως με πληροφόρησε από το τηλέφωνο, θα παρευρίσκονταν οι φίλοι Σωφρόνιος, Ραχήλ και Ισίδωρος. Ήτο μια ανεκτή σύνθεσις.

Περπάτησα ως το σπίτι της αγαπητής φίλης Βερονίκης όχι με ιδιαίτερα γοργό ρυθμό στον βηματισμό μου. Μόλις έφθασα τους βρήκα όλους εκεί. Τα σχέδιά μας, όμως, πήραν μια απροσδόκητο τροπή καθώς ο καιρός δεν ήταν με το μέρος μας.

Η βροχή μας υποχρέωσε να ακυρώσομε τον περίπατό μας. Η αγαπητή φίλη Βερονίκη είχε την καλοσύνη να μας προσφέρει καφέ ή αφέψημα της αρεσκείας μας, μετά συνοδευτικών βουτημάτων και γλυκίσματος. Εις το τραπέζι επανήλθε το ζήτημα της επισκέψεως στον πλησιέστερο κινηματογράφο. Κανείς μας δεν εγνώριζε τι προβάλλετο και η σχέσις της οικοδέσποινας με τον ημερήσιο Τύπο δεν είναι ιδιαιτέρως φιλική. Χρειάστηκε να τηλεφωνήσω στην κυρία που μου καθαρίζει, μαγειρεύει και κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού.

Τελικώς, ο κινηματογράφος έπαιζε την πολυσυζητημένη εις τα blogs ταινία «Το Μυστικό του Όρους Μπρόουκμπακ». Ενημέρωσα για το προκλητικόν του περιεχομένου και η ανταπόκριση δεν ήτο ενθουσιώδης. Επειδή έξω έβρεχε «καρέκλες», όπως είπε ο φίλος Ισίδωρος, αναγκαστήκαμε να παραμείνουμε εντός και να χαζεύουμε τη θέα από το μπαλκόνι, συζητώντας θέματα της επικαιρότητος («Μα, ποιος είναι Δήμαρχος της πόλης μας αυτή τη στιγμή, γνωρίζει κανείς;», «Αληθεύει πως η διοργάνωσις αυτού του απαισίου τραγουδιστικού διαγωνισμού θα πραγματοποιηθεί στην πόλη μας εφέτος;» και «Ποία η μοίρα της σχέσεως του κυρίου Κεχαγιόγλου με τον κύριο Ζαμπούνη; Ήταν όμορφο ζευγάρι, δε νομίζετε;»).

Ακολούθως, προτείναμε στην αγαπητή φίλη Βερονίκη να δούμε μια ταινία σε DVD διότι έχει μια ποιοτική συλλογή τίτλων. Οι περισσότεροι συμφώνησαν πως το ασιατικό φιλμ «2046» ήταν ιδανικό για τη βραδιά. Η οικοδέσποινα προσέφερε κρασί και δημιούργησε μια όμορφη, υποφωτισμένη ατμόσφαιρα στον χώρο, ιδανική δια την απόλαυση του έργου. Εγώ κοιμήθηκα.

Όταν με ξύπνησαν, βρήκα τον φίλο Σωφρόνιο να φωνασκεί και να ομιλεί ακατάληπτα. Αυτός ο άνθρωπος δεν πρέπει να πίνει καθόλου. Η ώρα ήταν περασμένη και σε κάποιον έπρεπε να πέσει ο κλήρος της συνοδείας του μέθυσου εις την κατοικίαν του. Δυστυχώς, κανείς μας δεν θυμόταν το ακριβές της διευθύνσεως αυτής. Δήλωσα πρόθυμος να βοηθήσω, ζήτησα από την αγαπητή φίλη Βερονίκη να καλέσει ένα ταξί, διότι ο δικός μου οδηγός δεν ήτο διαθέσιμος για το Σαββατόβραδο, και προχωρήσαμε εις την αναζήτηση μιας πολυκατοικίας με θυρωρείο, πόρτα εισόδου και εξόδου, καθώς και δύο δένδρα αριστερά και δεξιά αυτής, σαφώς για διακοσμητικούς λόγους. Αυτές ήταν οι βοηθητικές υποδείξεις του φίλου Σωφρόνιου. Ο οδηγός του ταξί δεν ήταν ιδιαιτέρως συνεργάσιμος, ενώ θα αποφύγω να σχολιάσω τα ακούσματά του. Εντύπωση μου έκανε το άσμα το οποίο έδειχνε να προτιμά, με κάπως ξενικό ρεφρέν (γύρω από μια σοκολάτα, αν δεν απατώμαι) και δυσδιάκριτα ψελλίσματα («τσικι τσικι τσικι τα»;). Όλως περιέργως, έτσι ηχούσε και το κινητό του τηλέφωνο όταν χτύπησε!

Μας πήρε λιγότερο από μια ώρα για να εντοπίσουμε την πολυκατοικία στην οποία διαμένει ο φίλος Σωφρόνιος. Παρακάλεσα τον οδηγό να με περιμένει μέχρι να τον αφήσω (τον Σωφρόνιο, όχι τον οδηγό) εντός του ανελκυστήρα και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς τη δική μου οικία.

Ήταν μια ασυνήθιστη βραδιά. Όχι και τόσο βαρετή θα έλεγα.

Επέτειος.

Στις 12 Ιανουαρίου του 2006 ξεκίνησα το blogging.

Σήμερα έχουμε 12 Μαρτίου του 2006. Είναι η δεύτερή μου επέτειος.

Έξοδος.

Κάτι πρέπει να κάνω για να αποσπάσω την προσοχή του μυαλού μου από όλες αυτές τις βασανιστικές σκέψεις.

Ίσως πρέπει να βγω έξω.

Θα τηλεφωνήσω σε μερικούς φίλους που κατοικούν σχετικά κοντά. Βαριέμαι τις μακρινές αποστάσεις.

Μπελάδες.

Περισσότεροι μπελάδες.

Τα νύχια των ποδιών μου έχουν μακρύνει.

Μα γιατί δεν σταματούν;

Πρόβλημα.

Δεν αρέσκομαι σε αυτή την εμφάνιση. Πρέπει να ξυριστώ. Αλλά ως διαδικασία μου είναι απολύτως βαρετή.

Γιατί με βασανίζει τόσο η ζωή;

Αποκάλυψις.

Άγγιξα το πηγούνι μου με τα δάχτυλά μου και τα ένοιωσα να γεμίζουν τρίχες.

Είναι μια τρομακτική αποκάλυψις. Έχω μούσι.

Ταινία.

Πιστεύω ακράδαντα πως αν ήμουν κινηματογραφική ταινία θα ήτο προτιμότερο να έχω τη διάρκεια μικρού μήκους.

Ανάπαυση.

Για απόψε σκόπευα να μην κάνω τίποτα. Αλλά μπορεί ν’ αλλάξουν τα σχέδιά μου.

Ίσως δω μια ταινία. Έχω μερικές στο σπίτι. Θα ελέγξω τη διάρκειά τους.

Συσχετισμός.

Όταν ένας άνθρωπος κλάνει και έχει αναμμένο τζάκι υπάρχει κίνδυνος να συμβεί κάποιο ατύχημα;

Νομίζω πως δεν πρέπει ν’ ανάψω το τζάκι απόψε.

Τζάκι.

Η κυρία που μου καθαρίζει, μαγειρεύει και κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού έχει αφήσει μερικά ξύλα στο τζάκι για το ενδεχόμενο να ενδιαφερθώ και να το ανάψω.

Παρατηρώ πως το τζάκι είναι πεντακάθαρο. Μάλλον το ξεσκονίζει.

Αέρια.

Ουδεμία αμφιβολία χωρεί για την παρεξήγηση του ήχου των αερίων μου με τον θόρυβο που άκουσα προ ολίγου. Καμία ομοιότητα. Απολύτως, θα έλεγα.

Και, ναι, έκλασα. Δεν το κρύβω.

Έλεγχος.

Περπάτησα μέχρι το υπνοδωμάτιο. Δεν παρατήρησα τίποτε παράξενο, ούτε καν διέκρινα τον όποιο παράξενο θόρυβο. Μάλλον προέρχετο εκτός της οικίας μου.

Θόρυβος.

Νομίζω πως άκουσα κάποιο περίεργο θόρυβο εντός της οικίας μου. Προέλευσίς του, το υπνοδωμάτιό μου.

Επούλωση.

Για άλλη μια φορά, τα θερμά comments και mails πολλών φίλων με κάνουν να παραγνωρίσω την κακία και το φθόνο που κυριαρχούν στο blogging.

Παρακαλώ, εάν δεν ενδιαφέρεσθε να διαβάζετε αυτό το blog γιατί το βαριέστε, δεν σας κάνει να γελάτε άλλο πια ή σας θυμώνει επειδή έχει γίνει πιο αγαπητό από το δικό σας, μη μπαίνετε στον κόπο να το επισκέπτεσθε.

Ευχαριστώ.

Απογοήτευσις.

Σε σημερινό του post ο κύριος J.McManus με αποκαλεί «μανιέρα» και αστείο.

Πόση πικρία. Λυπάμαι.

Επίλυση.

Πως μπορώ να απομακρύνω τις ενοχλητικές αυτές τρίχες από τα ώτα μου;

Τρίχες.

Στις 17 Φεβρουαρίου και σε σχετικό post διαπίστωνα πόσο είχαν μεγαλώσει οι τρίχες μέσα στη μύτη μου. Φυσικά, δεν ήταν δυνατόν να ασχοληθώ περισσότερο με κάτι τόσο βαρετό.

Σε απαντητικό σχόλιο το οποίο παρέθετε άλλος blogger με παρότρυνε να ρίξω «mia matia kai st' autakia, giati ki ekei megalwnoun oi trixes».

Είχε δίκιο.

Monitor.

Η τόσο εξυπηρετική σελίς του κυρίου Vrypan για τα ελληνικά blogs «cannot be displayed». Γνωρίζει κανείς τι συμβαίνει; Πρόκειται περί τεχνικού προβλήματος; Είναι προσωρινό; Αγωνιώ.

Πέρας.

Η ημέρα περνά. Οι συνάδελφοι ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν το γραφείο βιαστικά. Βαρέθηκαν και σήμερα.

Λυρισμός.

Διαβάζοντας ξανά το προηγούμενο post διακρίνω μια έφεση προς τον λυρισμό. Με έναν σχεδόν ποιητικό τρόπο.

Κόπηκα.

Από χαρτί. Στην αρχή πόνεσε. Τώρα παρατηρώ το αίμα που εξέρχεται από τη σάρκα και κυλά στο δέρμα μου.

Αφιέρωσις.

Ο κύριος Solitary Devil από την μακρινή Καλιφόρνια είχε την καλοσύνη να μου αφιερώσει ένα post στην όμορφη σελίδα του. Τον ευχαριστώ και ανταποδίδω.

Υ.Γ. Ένα περίεργο πράγμα με το blog του κυρίου αυτού. Ανοίγοντάς το, ακούς την κυρία Tori Amos να σου τραγουδά. Εντυπωσιακό! Αν και στην αρχή σκιάχτηκα.

Βιβλίο.

Διαβάζω σε διάφορα blogs πως κάποιοι σκοπεύουν να προχωρήσουν σε έκδοση των posts τους σε μορφή βιβλίου. Μου αρέσει αυτό. Θα το επεδίωκα, αλλά είναι τόσο νωρίς για μένα. Ούτε δύο μήνες δεν έχω συμπληρώσει ακόμη στο Blogger.

Αφηρημάδα.

Στο γραφείο γίνετε συζήτηση σχετικά με τις βροχές και το κλίμα των τελευταίων ημερών. Εγώ δεν είχα παρατηρήσει τίποτα. Βαριόμουν να κοιτάξω έξω.

Συνειρμός.

Το γραφείο χρειάζεται βάψιμο.

Θα εισηγηθώ.

Λεκέδες.

Τώρα που το σκέφτομαι, η ζωγραφική πρέπει να είναι ένα χόμπι που λερώνει. Το γραφείο. Τα ρούχα. Τα δάχτυλά μου.

Τόση φασαρία; Βαριέμαι.

Ας το ξεχάσω.

Ανακούφιση.

Το ξύσιμο ήταν αυτό που χρειαζόμουν. Τώρα μου πέρασε.

Ξύσιμο.

Το πίσω μέρος της δεξιάς μου γάμπας με τρώει. Αισθάνομαι πως πρέπει να το ξύσω.

Ιδέα.

Ίσως μπορώ ν’ αρχίσω τη ζωγραφική.

Οι ώρες αναζήτησης της έμπνευσης. Η δημιουργία. Οι φόρμες της. Η απόλαυση του να κοιτάς το έργο σου μετά την ολοκλήρωση.

Πόσο όμορφο ακούγεται!

Ανησυχίες.

Πρέπει να βρω μια καινούρια ασχολία για τις ώρες που εργάζομαι στο γραφείο.

Μπανάνα.

Ο κύριος Μπρους με τη ματωμένη μύτη με μνημόνευσε σε ένα post του.

Σας ευχαριστώ, κύριε. Θα ανταποδώσω τρώγοντας μια μπανάνα.

Ολοκλήρωση.

Η δεξιά μου κάλτσα έχει επίσης 25 ρίγες.

Δεξιά.

Σειρά τώρα έχει η δεξιά.

Αποτέλεσμα.

Αφού ολοκλήρωσα την καταμέτρηση των ριγών βρίσκομαι στη ευχάριστο θέση να σας αποκαλύψω τον αριθμό αυτών: 25

Επιθυμία.

Μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να μετρήσω τις ρίγες τους.

Θα ξεκινήσω από αριστερά.

Ριγέ.

Οι κάλτσες που φορώ σήμερα είναι ριγέ.

Κλήσεις.

Το τηλέφωνο χτυπά. Συνέβη ξανά νωρίτερα. Αρκετές φορές.

Πεινώ.

Θα κάνω ένα διάλειμμα για το βραδινό μου γεύμα.

Crash.

Η κυρία που μου καθαρίζει, μαγειρεύει και κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού μου συνέστησε να δω την ταινία που πήρε το Όσκαρ. Την είδε σε DVD και την απεκάλεσε ουμανιστική.

Οι άλλες ταινίες δεν της άρεσαν.

Γραφείο.

Σήμερα δεν πήγα στο γραφείο. Τα πόδια μου είχαν μουδιάσει καθώς προσπαθούσα να μετακινηθώ και να σηκωθώ από το κρεβάτι.

Τελικά, απέτυχα.

Όσκαρ.

Χθες το βράδυ παρακολούθησα τη μαγνητοσκοπημένη μετάδοση της απονομής των βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Πρέπει να κοιμήθηκα στα είκοσι λεπτά περίπου.

Ροζ.

Ο οφθαλμίατρός μου με διαβεβαίωσε πως η ροζ συνάδελφος που μιλάει συνέχεια στο τηλέφωνο και ακούει ελληνικά τραγούδια δεν ευθύνεται για την προβληματική μου όραση.

Εφαρμογή.

Εδώ και μέρες παρακολουθούσα την κλειστή οθόνη του υπολογιστή. Φαντάζομαι πως αυτό δεν ήταν βλαβερό για τα μάτια μου.

Διάγνωση.

Ο προσωπικός μου οφθαλμίατρος συνέστησε αποχή από τον υπολογιστή για μια εβδομάδα περίπου. Ακολούθησα με συνέπεια τις οδηγίες του.

E-mail.

Έλαβα ένα παράξενο e-mail. Παρακαλώ, διαβάστε το:

Λαϊκή επιταγή: ν' ανοίξει ξανά το μπλογκ του Αυνάν.
Ντροπή σας, κύριε, είναι μακράν το καλύτερο της μπλογκόσφαιρας.

Γρηγορείτε και... μη βαριέστε!

Οδ.--

Κύριε Οδ., πρέπει να κάνατε λάθος. Δοκιμάστε το blog του κυρίου Δήμου. Είναι πιο δημοφιλές και η φωνή σας μπορεί να ακουστεί.

Τύφλωση.

Δεν περνά η ώρα στο γραφείο σήμερα. Και η συνάδελφος που μιλάει συνέχεια στο τηλέφωνο και ακούει ελληνικά τραγούδια έχει ντυθεί ροζ αστραπή.

Τόσο ροζ σε τυφλώνει.

Διατροφή.

Η κυρία που μου καθαρίζει, μαγειρεύει και κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού με ρώτησε αν θέλω να ψωνίσει «νηστίσιμα» ή να μου ετοιμάσει κάτι τέτοιο για να φάω τη Δευτέρα.

Της απάντησα πως θα επιθυμούσα να φάω μπριζολάκια.

Διαπίστωση.

Η κυρία που μου καθαρίζει, μαγειρεύει και κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού δεν θα εργασθεί τη Δευτέρα. Εάν υπάρξει κάτι εξαιρετικά επείγον, όμως, θα προσπαθήσει να βρίσκεται εις την οικία μου το ταχύτερα δυνατόν.

Τηλεφώνημα.

Θα πάρω στο σπίτι να τη ρωτήσω.

Ελπίζω να μη τη διακόψω. Αυτή την ώρα συνηθίζει να παρακολουθεί τηλεοπτικές εκπομπές.

Υπόθεση.

Έκανα μια υπόθεση. Μπορεί η κυρία που μου καθαρίζει, μαγειρεύει και κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού να μην επιθυμεί να εργασθεί τη Δευτέρα;

Πρέπει να τη ρωτήσω.

Υπενθύμιση.

Πρέπει να ζητήσω από την κυρία που μου καθαρίζει, μαγειρεύει και κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού να μου θυμίσει να μην έρθω στο γραφείο τη Δευτέρα.

Αργία.

Το πρώτο θέμα στο γραφείο αυτές τις μέρες είναι μια αργία. Νομίζω πως είναι τη Δευτέρα.

Links.

Εδώ και καιρό θέλω να δημιουργήσω τη δική μου λίστα από links άλλων bloggers που αγαπώ.

Το βρίσκω κάπως βαρετό, αλλά θα το κάνω. Κάποτε.

Απουσία.

Μου λείπει εκείνο το αξιαγάπητο φυτό. Σκέφτομαι εναλλακτικές λύσεις αλλά έχω τις αμφιβολίες μου.

Τα πλαστικά φαίνονται τόσο ψεύτικα. Και η συνάδελφος που μιλάει συνέχεια στο τηλέφωνο και ακούει ελληνικά τραγούδια τοποθετημένη σε γλάστρα σίγουρα δεν θα είναι ωραίο θέαμα.