Τέλος, πια. Ο ευγενικός κύριος vrypan απεφάσισε να με εντάξει στα μέλη του monitor. Κι είχα μόλις αρχίσει να βαριέμαι το ενδεχόμενο εκστρατείας μέσα από blogs αγαπητών φίλων.
Περπατώντας από το γραφείο στο σπίτι είχα ένα ατύχημα. Μερικά κέρματα έπεσαν από την τσέπη του παντελονιού μου στο πεζοδρόμιο. Βαρέθηκα να τα μαζέψω. Σκέφτηκα πως κάποιοι άλλοι θα το κάνουν. Κι αυτό με έκανε να νιώσω φιλεύσπλαχνος.
Θα ήθελα να χαστουκίσω τη συνάδελφο που μιλάει συνέχεια στο τηλέφωνο και ακούει ελληνικά τραγούδια με το monitor της. Ή με ένα άλλο monitor από το γραφείο.
Είδα αρκετά blogs να κλείνουν και ν’ ανοίγουν ξανά μετά από λίγο καιρό. Είναι κάποια συνήθεια αυτό; Να το κάνω κι εγώ; Θα τονώσει το ενδιαφέρον των bloggers αν γίνω κι εγώ πιο δραματικός; Δε θέλω να φαίνομαι μόνο βαρετός.
Παρατηρώ ίχνη εξάντλησης. Για να πάω στην τουαλέτα χρειάστηκε να σταθώ και ν’ ακουμπήσω στον τοίχο για λίγα λεπτά. Για να πάρω δυνάμεις. Πριν από καιρό διένυα αυτή την απόσταση χωρίς διακοπή.
Εξακολουθώ να φαντάζομαι τρόπους θανάτωσης της συναδέλφου που μιλάει συνέχεια στο τηλέφωνο και ακούει ελληνικά τραγούδια. Έχει γίνει η μοναδική μου απασχόληση στο γραφείο.
Παρατηρούσα για αρκετή ώρα ένα μολύβι που έστεκε στο γραφείο μου. Σκέφτηκα πως μπορεί να θέλει ξύσιμο. Αλλά το ξύσιμο ενός μολυβιού είναι ιδιαίτερα κοπιαστικό. Και δε νομίζω να έχω ξύστρα. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο.
Μου αρέσει να βουτώ αυτό το φακελάκι μέσα σε μια κούπα με καυτό νερό. Αργά. Και ξανά. Αργά. Και ξανά. Πιο αργά. Ξανά. Μέσα. Έξω. Μέσα. Έξω. Μέσα. Έξω. Μέσα. Έξω. Μέσα. Έξω. Μέσα. Έξω. Μέσα. Έξω. Μέσα. Έξω. Μέσα. Έξω. Μέσα. Έξω.
Διάλεξα μια. Αλλά με κουράζει όλη αυτή η διαδικασία, μέχρι ν’ αρχίσει η ταινία στο DVD. Με κουράζουν τα μενού και οι διάφορες επιλογές τους. Κι αυτά τα ηχητικά κόλπα. Και τα μηνύματα για την πειρατεία.
Ελπίζω να μη με πάρει ο ύπνος πριν αρχίσει η ταινία.
Κοιτάζω έξω. Ο καιρός δείχνει καλός. Ηλιοφάνεια. Σκέφτηκα πως θα μπορούσα να βγω μια βόλτα αντί να κρύβομαι στην τουαλέτα. Για αλλαγή. Θα μπορούσα να περπατήσω γύρω από το οικοδομικό τετράγωνο. Αλλά το ασανσέρ είναι πιο μακριά από την τουαλέτα.
Μια συνάδελφος μου τα ζαλίζει όταν μιλάει στο τηλέφωνο. Δηλαδή, όλη τη μέρα. Θέλω να σηκωθώ και να τη γαμήσω στο ξύλο, να της λιώσω το κεφάλι με το ακουστικό και να πετάξω το πτώμα από το παράθυρο. Αλλά βαριέμαι να καταναλώσω τόση ενέργεια γι’ αυτήν.
Μου είπαν να μπω στο monitor για να διαβάζω τα blogs. Κάπου έγραφε «δημοφιλή». Πήγα να το δω κι αυτό. Παντού ένας Νίκος Δήμου. Κόντεψα να κοιμηθώ. Θα τον διαβάζω το βράδυ από το σπίτι.
Πιο κάτω ένας Old Boy έγραφε «Βαριόμαστε Αφόρητα». Αδελφέ μου!